Littera Deusto

Modern Languages, Basque Studies and Humanities

25/05/09 16:34

mayo 25th, 2009 · No hay Comentarios

Se a vida tenme que castigar castigarame, que ninguén se preocupe. Que me castigue, seguramente non me dea conta e se me dou conta asumireino. E repoñereime.

Non me gusta facer dano, pero isto non me fai mellor persoa. Hai que foderse cos actos e consecuencias. Un día fas ou dis unha cousa e ao día seguinte arrepíntesche tanto que che poderías arrincar as uñas sen inmutarte. Pero o mellor é que a recuperación cada vez é máis rápida.

Estou máis que farta da xente sufridora, esgotada nos seus sentimentos, machacada no seu ardor. Pero con recomendaciones ninguén fai nada. Ás veces fai falta darche de bruzos coa porta de saída. Sae, anda.

Preocúpame a xente coa que me cruzo, máis espinas que rosas. E menos mal que non me libero con ninguén. Dentro e fóra, non hai diferenza. Pero non debería ter prisioneiro e téñoos, moitos.

A vida é así e gústame. Eu aprendo, outros, outras, seguen o seu curso e véxoos afundirse, con aspavientos innecesarios e agonias esperpénticas.

NOTA: Maialen Garbizu, escrito en el balcón con la gata recién bañada medio dormida encima empapándome los pantalones. He pensado que la versión original era mejor y aquí está. No obstante la traduciré en breve y la subiré.

25/05/09 16:34

Si la vida me tiene que castigar me castigará, que nadie se preocupe. Que me castigue, seguro que no me dé cuenta y si me doy cuenta lo asumiré. Y me repondré.

No me gusta hacer daño, pero esto no me hace mejor persona. Hay que joderse con los actos y consecuencias. Un día haces o dices una cosa y al día siguiente te arrepientes tanto que te podrías arrancar las uñas sin inmutarte. Pero lo mejor es que la recuperación cada vez es más rápida.

Estoy más que harta de la gente sufridora, agotada en sus sentimientos, machacada en su ardor. Pero con recomendaciones nadie hace nada. A veces hace falta darte de bruces con la puerta de salida. Sale, anda.

Me preocupa la gente con la que me cruzo, más espinas que rosas. Y menos mal que no me libero con nadie. Dentro y fuera, no hay diferencia. Pero no debería tener prisioneros y los tengo, muchos.

La vida es así y me gusta. Yo aprendo, otros, otras, siguen su curso y los veo hundirse, con aspavientos innecesarios y agonias esperpénticas.

NOTA: La versión original (^^) sigo pensando que es mejor.

Etiquetas:

  • Etiquetas