Amin Maalouf identitatea bakarraren kontra

diciembre 7th, 2011 · No hay Comentarios

Amin Maaloufek zorrozki kritikatzen du gaur egun pertsonei euren burua identitate bakar batez definitzera bultzatzen zaienean; erlijio, etnia, edota hizkuntza bakar batekin erlazionatu eta besteen aurrean erakustera eta defendatzera “derrigortzen” zaienean. Zer sentitzen zara gehiago, frantsesa edo libanoarra? galderari honela erantzun du:

“Durante mucho tiempo esa pregunta me hacía sonreír. Ya no, pues me parece que revela una visión de los seres humanos que está muy extendida y que a mi juicio es peligrosa. Cuando me preguntan qué soy en el fondo de mi mismo, están suponiendo que en cada persona hay solo una pertenencia que importe.”

Non gelditzen da gure ibilbidea? Akaso ez dute ezer balio denboran zehar eskuratu ditugun uste osoek? Eta preferentziek?gure sentsibilitate pertsonalak?Gure “esentzia” ez dago betiko determinatuta, ez da alda ezina, etengabeko funtzionamenduan dago. Hori horrela, identitate konplexuagoa aldarrikatzen dutenak marjinatuta ikusten dute euren burua.

“La identidad no está hecha de compartimentos, no se divide en mitades, ni en tercios o en zonas estancas. Y no es que tenga varias identidades: tengo solamente una, producto de todos los elementos que la han configurado mediante una “dosificación” singular que nunca es la misma en dos personas.”

Libano 1976an 27 urterekin utzi eta Frantziara emigratu zuen idazleak argi dauka zertaz ari den. Argi dauka bere ama hizkuntza arabiarra dela, bere arbasoen lurraldea Libano dela, bertan izan zituela bere lehenengo bizipenak, geroago idatziko zituen eleberrien inspirazio iturria izan zirela bertako istorioak. Zelan izango zen gai, beraz, bere jaioterria ahazteko? Zelan hautsi lurralde horrekin mantendutako harremana? Ezinezkoa. Frantzian gaur egun bizitzeak ez zuen bere iragana desagerraraziko. Bestetik, 35 urte daramatza Frantzian bizitzen, berak dion bezala bere ura eta ardoa edaten, bere hizkuntzan liburuak idazten, eta gauza horiek guztiengatik ezin du lurralde hau atzerritzat hartu. Dena den gizarteak ez du guztiz ulertzen zelan ez daukan herrialde batekiko edo bestearekiko lehentasunik, zelan bizi izandako guztiak batasun bat osa dezakeen.

Idazle honen egoeran badaude hainbat herritar, muga baten eta bestearen artean dauden pertsonak, hausketa etnikoengatik, erlijiosoengatik edota dena delakoengatik markatutakoak. Maaloufek dionez, egoera ez guztiz “pribilegiatu” honetan daudenek eginkizun bat dute: elkartasun loturak ehundu, gaizkiulertuak desagerrarazi, arrastoan sartzea lortu, behar diren horiek moteldu… Euren bokazioa hainbat komunitateen bitartekariak, zubiak izatearena da. Pertsona horiei bando baten edo bestearen kide izatera presatzen eta derrigortzen bazaie bai fanatiko zein xenofoboen partetik, (guztien partetik azken finean), identitate oro ondasun bakar batera murrizten duen ikuskera estu, esklusibista eta sinplista batez, krimenen egileak fabrikatuko ditugu.

«La identidad es en primer lugar una cuestión de símbolos, e incluso de apariencias», dio autoreak, eta zenbait lerro beherago erantsi: «todos los seres humanos deberían poder asumir, con la cabeza alta, sin miedo y sin resentimiento, todas y cada una de sus pertenencias». «¿A quién pertenece el mundo? A ninguna raza en particular, a ninguna nación en particular. Pertenece, más que en otros momentos de la Historia, a todos los que quieren hacerse un sitio en él».

Baita:

“El mundo está lleno de comunidades heridas, que aún hoy sufren persecuciones o que guardan el recuerdo de antiguos padecimientos, y que sueñan con obtener venganza. No podemos seguir siendo insensibles a su calvario, no podemos por menos de apoyarlas en su deso de hablar en libertad su lengua, de practicar sin temor su religión o de conservar sus tradiciones. Pero de esa comprensión derivamos a veces hacia la indulgencia. A los que han sufrido la arrogancia colonial, el racismo, la xenofobia, les perdonamos los excesos de su propio arrogancia nacional, de su propio racismo y de su propia xenofobia, y precisamente por eso nos olvidamos de la suerte de sus víctimas, al menos hasta que corren ríos de sangre.”

Identidades asesinas, Amin Maaloufek 1999an argitaratutako saiakera, gizakiak etnia, erlijio edota hizkuntza baten izenean hiltzeko gai izatearen salaketa bortitza da. Libanotik hasita Afganistaneraino, Ruanda eta Burunditik Jugoslaviaraino doan erotasunaz ari gara, Europa osotasun gisa identitate bakarra eraikitzen dabilen edota bertako tokiko identitate bakan batzuen (Erresuma Batua, Belgika edota Espainia) suspertzean bizi den kontinentea ahaztu gabe. Ekialde Hurbiletik mendebaldera bizitzera pasa den gizona izanik Maalouf ulertzen saiatu da zergatik gizakiaren historian horietako baten baieztapena beti bestearen ukapena izan behar izan den.

Hemen uzten dizuet Amin Maaloufi honen inguruan eginiko elkarrizketa: